#25-S

Tras os acontecementos sucedidos o 25 de setembro en Madrid, baixo o nome "Ocupa el Congreso", realizaremos dende o blogue "PARÁGRAFOS" un análise breve e conciso sobre o acto, os motivos, e as consecuencias derivadas do mesmo.

Que pasou onte (25/9/12) en Madrid?

O pasado 25 de setembro foi celebrada unha concentración ao redor do Congreso, en Madrid, na que os manifestantes tiñan por obxectivo expresar o seu descontento ante a situación actual do país e a actuación por parte dos nosos políticos.

Que papel xogou a policía?

A policía tivo un papel fundamental, pois eran 1.400 os antidisturbios que foron convocados para supervisar a situación. A súa actuación foi indubidablemente excesiva debido á represión que exerceron cara aos manifestantes, a violencia, e a vulneración dos dereitos destes. Posteriormente foron descubertos por diversos medios de comunicación a cantidade de policías infiltrados que acudiron á manifestación con actitude provocadora.

Que papel xogaron os manifestantes?

Os manifestantes, preto de 6.000 segundo os datos da Delegación do Goberno, exerceron o seu dereito a manifestarse a pesares das críticas dalgúns políticos que chegaron a comparar o acto como golpe de estado, e pese ao medo inculcado polo sorprendente número de antidisturbios que non dubidaron en empregar a violencia cara calquera tipo de persoas.

Que papel xogou a clase política? Que pasou no pleno do Congreso?

A clase política actuou, en xeral, con pasividade durante o día.

O pleno celebrouse con normalidade, desenvolvéndose como unha das súas habituais xornadas, especialmente longa, a excepción dalgúns políticos de esquerdas como o BNG, IU, e Compromis que expresaron o seu apoio aos manifestantes. Por outra banda, políticos do PP tacharon a estes de antidemocráticos.
En canto ao número de congresistas que asistiron ao pleno, é este motivo de controversia, sobre todo el redes sociais. Xornais como "El País", informou sobre 50 congresistas na sesión do pasado martes, sen embargo, segundo a páxina do Congreso, isto foi o que aconteceu: 

<<Sometida a votación la toma en consideración de la proposición de ley del Grupo Parlamentario de Unión Progreso y Democracia, orgánica, para prevenir y erradicar la discriminación lingüística y asegurar la libertad de elección de lengua, se rechaza por 5 votos a favor, 307 en contra, más un voto telemático y una abstención. >>

O baile de cifras fala por si mesmo.

Por que foi a concentración. Quen chamou á concentración?

A manifestación celebrouse por unha serie de motivos expresados deste xeito a través da plataforma ¡En pie!:

<<Bajo el nombre "Ocupa el Congreso", entendiéndolo como la ocupación simbólica del espacio de decisión sobre nuestro presente y nuestro futuro, convocamos a la ciudadanía de toda España el día 25 de Septiembre de 2012 a manifestarse rodeando el Congreso de forma indefinida hasta conseguir la dimisión del gobierno actual, la disolución de las Cortes y de la Jefatura del Estado y la apertura de un proceso de transición hacia un nuevo modelo de organización política, social y económica, haciendo de éste, el llamamiento de unión de todas las luchas por una sociedad más justa y democrática.>>

Foi convocada pola xente de a pé a través de todo tipo de redes sociais, trasladándose posteriormente aos medios de comunicación e outros formatos (panfletos, carteis, chamamentos...)

Onde vistedes as noticias?

Fundamentalmente achei as noticias a través da prensa, redes sociais e internet, ademais de testemuñas de primeira man con xente que acudiu á manifestación.

Como valorades esa información recibida?

Valoro positivamente a cantidade de información recibida, moitas delas de primeira man. Considero que un acto tan importante como este debe de ter unha importante repercusión, e o acceso á información sobre todo o acontecido é esencial.

Que lle faltaba a esa información?

Dependendo da liña editorial, o tipo de información variaba considerablemente, como ocorre sempre que falamos de cuestións políticas ou ideolóxicas, sobre todo en actos como manifestacións ou concentracións.

Que consecuencias ou que lectura se pode facer ou entresacamos da concentración / manifestacións?

Os cidadáns están comezando a alzarse para reclamar os dereitos que lles están arrebatando, para esixir unha política eficaz e solidaria.

Nestes últimos anos estamos a ver como o pobo comeza a coller forzas para tomar a riendas, cunha concienciación social en constante aumento.

Por outra parte, a resposta ante estas protestas van dende a pasividade e a indiferencia ata a violencia armada. 

A situación política e social está retrocedendo cara tempos de represión; pero existe unha gran diferencia, e é que desta vez non será tan doado facer calar a unha maioría que se nega a estar en silencio.

Que outras preguntas habería que facerse?

Os medios de comunicación deberían recoller máis testemuñas da xente que acudiu personalmente, o cal abundou nas redes sociais, así como as opinións dos políticos de diversos partidos, tanto maioritarios como minoritarios.

Deberíamos analizar a situación dun xeito escrupuloso: o noso país está a pasar por unha situación moi complicada, e as medidas e solucións que se están tomando non fan senón perxudicarnos. Os cidadáns debemos loitar polos nosos dereitos, pois están sendo pisoteados. Debemos reclamar unha soberanía popular na que o pobo sexa quen teña o poder. A política do medo, a represión e a violencia é parte do pasado, podemos deixar que todo isto se converta no noso presente e o noso futuro?

A debate: eleccións galegas.

A raiz das próximas eleccións galegas convocadas para o vindeiro 21 de outubro, realizarase un debate no que debe producirse un intercambio de opinións e puntos de vista dende a perpectiva dos diferentes partidos que se presentan. Este acontecemento trae consigo diferentes temas de gran controversia que convén explicar e analizar. Un posible guión para desempeñar esta tarefa é o seguinte:

1. Introducción: Contextualización.

   1.1. Evolución do actual Goberno galego na última lexislatura.

   1.2. Eleccións anticipadas: motivos e consecuencias.

   1.3. Presentación dos candidatos.

2. Situación política actual en Galicia.

   2.1. Feijóo: recortes, maioría absoluta.

   2.2. Novos partidos nacionalistas.

   2.3. Conflitos internos no PsdeG.

   2.4. Novidades políticas: Mario Conde e UpyD.

   2.5. Operación Pokémon.

3. Entorno socioeconómico.

   3.1. Situación de crise en España e recortes por parte do Goberno de Rajoy.

   3.2. Unión Europea: Francia, Grecia e Alemaña.

4. Propostas e programas políticos.

   4.1. Alternativas dos diferentes partidos.

5. Conclusións, análises e predicións.

Teorías de César Molinas

César Molinas publicou o pasado 9 de septembro no xornal "El País" un artigo de opinión titulado "Una teoría de la clase política española", pertence a un dos capítulos do libro "¿Qué hacer con España?", que publicará no vindeiro ano 2013.

O artigo da comezo cunha introdución do que posteriormente ten como obxectivo tratar. Tras pórnos en situación aos lectores, continúa con catro preguntas que serán clave para entender o que quere transmitir:

Na primeira delas, o autor pregúntase como é posible que ningún partido político teña un diagnóstico sobre a situación actual que leva azoutando a España os derradeiros anos. César Molinas reprocha aos partidos políticos a falta de actuacións eficaces respecto á crise. A súa crítica está dirixida a un colectivo formado por todos os partidos políticos, sen ter en conta as teorías e alternativas dos partidos minoritarios, de xeito que non establece diferenciación algunha entre estes partidos e os maioritarios, que estiveron no poder os últimos anos. Deste modo, converte a primeira pregunta nunha xeneralización, cabe dicir, non demasiado correcta.

Na segunda pregunta salienta unha palabra clave: planificación. Esta é, tal e como reivindica Molinas, unha acción necesaria á hora de acadar solucións viables. Sen embargo continúa coa xeneralización ao incluir a todos os partidos políticos nun único colectivo, cuestionando a falta de estratexias a longo prazo.

Na terceira pregunta, aborda a necesidade de pedir perdón. O autor emprega a figura -probablemente fóra de contexto- do rei como único exemplo do que é pedir perdón, a raíz dunha serie de acontecementos recentes.

Finalmente trata o asunto de máis actualidade: os recortes en educación e investigación. César Molinas critica as últimas medidas tomadas polo Goberno, retratadas acertadamente por el como unha masacre cara á estratexia máis obvia para España.

César Molinas continúa o seu artigo facendo un repaso pola historia. Fala dos políticos da Transición, e das decisións que por entón se tomaron; a saber, a descentralización do Estado, e a imposición do sistema electoral proporcional. Todo isto, sostén César Molinas, acarreou unha serie de consecuencias para o estado español como as Caixas tuteladas por Gobernos autonómicos, ou a politización de certos ámbitos alleos á política.

Deste xeito, Molinas volve a referirse á clase política como conxunto, acuñando por vez primeira o termo de “élite extractiva” como entidade que se alimenta das burbullas que eles mesmos xeran. É entón cando introduce e explica os conceptos de burbulla inmobiliaria, Caixas de Aforro, enerxías renovables e novas autopistas de peaxe.

Independentemente das críticas á "clase política" por parte do escritor, convén recordas, como xa fixeron moitos outros autores, que o propio César Molinas traballou en Merril Lynch, un dos grandes bancos de inversión que orixinou a crise mundial.

Para concluír, César Molinas remata cunha predición que xa nos anticipaba ao comezo. Deste xeito introduce a súa teoría sobre unha variación do sistema electoral como base para establecer un cambio que aporte solución aos problemas que está a sufrir o país. Esta mudanza consiste es remplazar o actual sistema electoral proporcional por un maioritario.

O principal matiz que se debe facer ante este plantexamento é cuestionar a existencia dun sistema electoral proporcional puro en España. Como Ignacio Escolar publicou na súa web en contestación do artigo que estamos a analizar, é totalmente factible que o cambio axeitado consista nunha modificación do sistema electoral, pero a diferencia do que di César Molinas, o cambio non radica en establecer un sistema electoral maioritario, senón en facer que o sistema actual sexa realmente proporcional, eliminando por completo todas as deformacións que impiden o desenvolvemento puro deste tipo de sistemas, como é o caso concreto da Ley d'Hondt, que afecta directamente ao noso sistema electoral. 

César Molinas non explica como esta imposición dun sistema electoral maioritario vai  contribuir a un mellor funcionamento do país, únicamente aboga por unha participación máis activa dos votantes. Sen embargo o sistema maioritario non é a solución para acadar dito obxectivo. Como sinalaba Ignacio Escolar, en Reino Unido, pioneiro neste tipo de sistemas, só hai dous independentes entre 650 diputados, e son os partidos os que deciden quen pode presentarse.

Un sistema maioritario non faría senón alimentar ese bipartidismo atroz que impide a pluralidade política, característica imprescindible para o bo funcionamento de calquera sistema político.