Teorías de César Molinas

César Molinas publicou o pasado 9 de septembro no xornal "El País" un artigo de opinión titulado "Una teoría de la clase política española", pertence a un dos capítulos do libro "¿Qué hacer con España?", que publicará no vindeiro ano 2013.

O artigo da comezo cunha introdución do que posteriormente ten como obxectivo tratar. Tras pórnos en situación aos lectores, continúa con catro preguntas que serán clave para entender o que quere transmitir:

Na primeira delas, o autor pregúntase como é posible que ningún partido político teña un diagnóstico sobre a situación actual que leva azoutando a España os derradeiros anos. César Molinas reprocha aos partidos políticos a falta de actuacións eficaces respecto á crise. A súa crítica está dirixida a un colectivo formado por todos os partidos políticos, sen ter en conta as teorías e alternativas dos partidos minoritarios, de xeito que non establece diferenciación algunha entre estes partidos e os maioritarios, que estiveron no poder os últimos anos. Deste modo, converte a primeira pregunta nunha xeneralización, cabe dicir, non demasiado correcta.

Na segunda pregunta salienta unha palabra clave: planificación. Esta é, tal e como reivindica Molinas, unha acción necesaria á hora de acadar solucións viables. Sen embargo continúa coa xeneralización ao incluir a todos os partidos políticos nun único colectivo, cuestionando a falta de estratexias a longo prazo.

Na terceira pregunta, aborda a necesidade de pedir perdón. O autor emprega a figura -probablemente fóra de contexto- do rei como único exemplo do que é pedir perdón, a raíz dunha serie de acontecementos recentes.

Finalmente trata o asunto de máis actualidade: os recortes en educación e investigación. César Molinas critica as últimas medidas tomadas polo Goberno, retratadas acertadamente por el como unha masacre cara á estratexia máis obvia para España.

César Molinas continúa o seu artigo facendo un repaso pola historia. Fala dos políticos da Transición, e das decisións que por entón se tomaron; a saber, a descentralización do Estado, e a imposición do sistema electoral proporcional. Todo isto, sostén César Molinas, acarreou unha serie de consecuencias para o estado español como as Caixas tuteladas por Gobernos autonómicos, ou a politización de certos ámbitos alleos á política.

Deste xeito, Molinas volve a referirse á clase política como conxunto, acuñando por vez primeira o termo de “élite extractiva” como entidade que se alimenta das burbullas que eles mesmos xeran. É entón cando introduce e explica os conceptos de burbulla inmobiliaria, Caixas de Aforro, enerxías renovables e novas autopistas de peaxe.

Independentemente das críticas á "clase política" por parte do escritor, convén recordas, como xa fixeron moitos outros autores, que o propio César Molinas traballou en Merril Lynch, un dos grandes bancos de inversión que orixinou a crise mundial.

Para concluír, César Molinas remata cunha predición que xa nos anticipaba ao comezo. Deste xeito introduce a súa teoría sobre unha variación do sistema electoral como base para establecer un cambio que aporte solución aos problemas que está a sufrir o país. Esta mudanza consiste es remplazar o actual sistema electoral proporcional por un maioritario.

O principal matiz que se debe facer ante este plantexamento é cuestionar a existencia dun sistema electoral proporcional puro en España. Como Ignacio Escolar publicou na súa web en contestación do artigo que estamos a analizar, é totalmente factible que o cambio axeitado consista nunha modificación do sistema electoral, pero a diferencia do que di César Molinas, o cambio non radica en establecer un sistema electoral maioritario, senón en facer que o sistema actual sexa realmente proporcional, eliminando por completo todas as deformacións que impiden o desenvolvemento puro deste tipo de sistemas, como é o caso concreto da Ley d'Hondt, que afecta directamente ao noso sistema electoral. 

César Molinas non explica como esta imposición dun sistema electoral maioritario vai  contribuir a un mellor funcionamento do país, únicamente aboga por unha participación máis activa dos votantes. Sen embargo o sistema maioritario non é a solución para acadar dito obxectivo. Como sinalaba Ignacio Escolar, en Reino Unido, pioneiro neste tipo de sistemas, só hai dous independentes entre 650 diputados, e son os partidos os que deciden quen pode presentarse.

Un sistema maioritario non faría senón alimentar ese bipartidismo atroz que impide a pluralidade política, característica imprescindible para o bo funcionamento de calquera sistema político.